PM nr 36

 

 CIEKAWOSTKI DLA RODZICÓW

 

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ 

 

Uzdolnione dziecko – jak rozpoznać talent u dziecka, jak go rozwijać

 

Uzdolnionych dzieci rodzi się w Polsce około 10-15 % rocznie, wybitnie uzdolnionych ok. 3%. Tyle samo talentów mamy wśród chłopców, co wśród dziewcząt, ale te u chłopców są częściej rozwijane. Około 1/3 dzieci nigdy nie ujawnia swojego talentu, gdyż ich zdolności nie są w porę dostrzeżone i rozwijane. Czy zdolności i talenty są dziedziczne czy nabyte ? Zdaniem psychologów, 10% uzdolnień dziedziczymy w genach, 40% zależy od warunków w jakich talent ma szansę się rozwijać i aż 50 % zależy od pracy, którą włożyć trzeba, by talent rozbłysnął. Na ogół, talenty artystyczne ujawniają się wcześniej niż nieprzeciętne zdolności intelektualne; gdy dwulatek płynnie czyta, a trzylatek wykonuje w pamięci działania matematyczne, z dużym prawdopodobieństwem możemy przypuszczać, że są dziećmi utalentowanymi. Nie zawsze jednak talent dziecka w tak oczywisty sposób daje się rozpoznać, bywa, że mamy tylko pewne sygnały świadczące o wyjątkowości dziecka. Warto zwracać uwagę na nie, by ukryty w dziecku talent odkryć, a potem pomóc mu go rozwinąć. 

Czym wyróżniają się poszczególne talenty i jak je rozwijać

 

Talent artystyczny

Dziecko wcześnie zaczyna interesować się kredkami, plasteliną, farbami. Dużo rysuje, wycina, lepi, nakleja. Gdy jest małe, tworzy głównie przedmioty z otaczającego świata, gdy jest starsze - z wyobraźni. Nie powiela tego, co tworzą inni, ale tworzy swoje własne dzieła według oryginalnych pomysłów, technik, z wykorzystaniem różnych materiałów. Częściej niż inne dzieci zauważa szczegóły, kolory i ich odcienie, potrafi długo im się przyglądać i o nich opowiadać. W rysunkach i pracach plastycznych wyraża swoje uczucia i potrafi o nich mówić np. „To jest złość, jest wielka i czarna jak chmura przed deszczem, za chwilę spadnie z niej wielka ulewa, a z mojej złości popłyną wielkie łzy”. Wykazuje zainteresowanie dla sztuki, lubi oglądać bogato ilustrowane książki o malarstwie i sztuce, gdy jest nieco starsze, chętnie odwiedza galerie i muzea. Odważnie krytykuje to, co mu się nie podoba w pracach innych dzieci, z krytyki wyciąga wnioski dla siebie.

Jak go rozwijać?

Jak najwcześniej stwórz dla dziecka „warsztat do pracy artystycznej” czyli wygospodaruj w pokoju odpowiednie miejsce (im więcej przestrzeni tym lepiej), kup różnego rodzaju kredki i farby, plastelinę, nożyczki, kolorowy papier, bibuły, kleje, różnokolorowe i o różnej wielkości pudełka, ścinki materiałów, kartony i pozwól dziecku „tworzyć”. Nie narzucaj określonych, czy choćby przyjętych sposobów używania kredek, plasteliny, zostaw mu pełną dowolność, pozwól na kreatywność. Zachęcaj, by jak najczęściej rysowało, malowało, lepiło i wycinało. Chwal jego twórczość, słuchaj wypowiedzi dziecka na temat jego dzieł, załóż albumy z jego rysunkami, zorganizuj dla rodziny małe wystawy jego prac. Nie porównuj prac dziecka z pracami innych dzieci, praca każdego dziecka jest niepowtarzalna i dla jego rodzica wyjątkowa. Starszego przedszkolaka warto zapisać na dodatkowe zajęcia plastyczne do placówki edukacyjnej.

 

Talent aktorski

Dziecko chętnie uczestniczy w zabawach wymagających wchodzenia w role, zarówno w te narzucane jak i w te wymyślone przez siebie, ulubioną formą jego zabawy jest „Zabawa w teatr”. Lubi zabawy mimiczne i pantomimiczne, w wyrazisty, ekspresyjny sposób potrafi pokazywać radość, smutek, strach i wściekłość. Gdy opowiada zabawną historię, śmieje się nie tylko ustami, ale i oczami, podnosi brwi, ściąga policzki - radość pokazuje gestem i ruchem, całym ciałem. Chętnie naśladuje innych, czasem z nich żartuje, po powrocie z przedszkola opowiada, jak pani denerwowała się na kolegę (robi miny, gestykuluje, powtarza słowa nauczycielki). Uwielbia się przebierać; wykorzystuje przedmioty codziennego użytku do stworzenia wymyślonych postaci i sytuacji, jest „kopalnią pomysłów”. Wersalka może być pirackim okrętem, stół tratwą na morzu a mama piratem z przepaską na oku – i zabawa gotowa. Z radością wymyśla scenariusze zabaw, ustawia innych uczestników zabawy w określonych rolach, zachęca ich do grania i tłumaczy na czym ta gra ma polegać. W przedszkolu dostaje do odegrania jedną rolę w przedstawieniu, ale uczy się (zapamiętuje) role pozostałych dzieci i potrafi je odegrać; chętnie zastępuje nieobecnych, zawstydzonych i wycofujących się w ostatniej chwili ze sceny. Potrafi modulować głosem, z ekspresją i zaangażowaniem opowiadać to, co widziało, przeżyło i to, co sobie wyobraziło. Interesuje się filmem, telewizją, teatrem sztuką, muzyką.

Jak go rozwijać

W miarę często odwiedzaj z dzieckiem teatry i kina, rozmawiaj na temat oglądanych spektakli i filmów. Pozwalaj mu przebierać się, odgrywać różne role, nie patrząc na bałagan jaki przy tej okazji powoduje. Nie odrzucaj propozycji udziału w przedstawieniach dziecka, baw się razem z nim, nie odmawiaj, gdy poprosi o pomoc w zorganizowaniu domowego teatru i przyjęcie roli. Zawsze chwal dzieła dziecka – scenariusze oraz role wymyślone dla poszczególnych aktorów, nie krytykuj, gdy się pomyli, fałszywie zaśpiewa, bądź cierpliwym i wyrozumiałym widzem i słuchaczem. Nie zmuszaj do występów, jeśli nie chce występować, np. na forum rodziny. Dziecko w wieku szkolnym zachęć, by rozwijało swój talent poprzez udział w kołach teatralnych w szkole bądź w innych placówkach oświatowych.

 

Talent twórcy

Dziecko bawi się przedmiotami codziennego użytku w niekonwencjonalny sposób „wyczarowując” zabawy, raz garnki stają się instrumentami muzycznymi, innym razem planetami na niebie czy domkami kretów. Zadaje mnóstwo pytań dotyczących tego, co je otacza i tego, co będzie w odległej przyszłości. Wykorzystuje wszystkie pomysły innych dzieci związane z zabawą, nawet te dziwne i trudne do realizacji, np. „Będziesz planetą Mars a ja kosmicznym statkiem”, lubi nowe, niestandardowe wyzwania. Jest wytrwałe w pracy, jeśli podejmuje się jakiegoś zadania, zawsze doprowadza je do końca. Jeśli wymyśli sobie np. zrobienie pajęczej sieci, przez wiele godzin potrafi cierpliwie wiązać niteczki w coś, co tę sieć będzie przypominało. Jest wnikliwym obserwatorem wszystkiego, co dzieje się wokół niego, bacznie obserwuje ludzi, zjawiska i zdarzenia, lubi o nich rozmawiać.  Czasami ubiera się i zachowuje niekonwencjonalnie; jeżeli zdecyduje się na określony styl ubioru, trudno go namówić na zmianę. Nie przeszkadza mu brak akceptacji czy krytyka innych osób; pragnie wyglądać tak, jak chce wyglądać, a nie tak, jak tego oczekują od niego inni.

Jak go rozwijać?

Pozwalaj dziecku bawić się przedmiotami codziennego użytku w sposób niekonwencjonalny, akceptuj jego pomysły i kreatywność. Jeżeli dziecko prosi Cię o współudział w zabawie, nie odmawiaj, jeżeli zabawa z jakiegoś względu Ci nie odpowiada, powiedz to dziecku; zabawę zawsze wspólnie można zmodyfikować. Pozwalaj dziecku nieco oryginalniej ubierać się, jeżeli niektórych strojów nie akceptujesz, zachęcaj do zmiany, ale nie nakazuj: „Nie lubię, gdy nosisz te wytarte dżinsy”. Pomagaj dziecku poznawać twórczość różnych artystów; malarzy, rzeźbiarzy, architektów. Odwiedzajcie wspólnie muzea, galerie, wystawy.

 

Talent muzyczny

Już jako maluch chętnie i dużo śpiewa i interesuje się instrumentami, nie mając instrumentu, improwizuje; zwykły patyk może być skrzypcami, fletem czy trąbką. Lubi słuchać, gdy inni śpiewają i grają instrumentach. Przerywa zabawę, gdy słyszy ulubioną melodię, prosi o powtórzenie muzyki, którą usłyszało. Ma wyczucie rytmu, potrafi podany mu rytm wystukać, wyśpiewać, wyklaskać. Ma słuch muzyczny, potrafi bezbłędnie powtórzyć usłyszaną melodię. Miewa muzyczne skojarzenia – deszcz gra, uderzając w rynnę, drzewa na wietrze śpiewają, chmury na niebie tańczą. Lubi wszelkie muzyczne przedstawienia i koncerty, chętnie o nich opowiada, widać, że muzyka jest dla dziecka bardzo ważna. Dziecko często samo wymyśla własne melodie, chce uczyć się grać na jakimś instrumencie. Jeśli podejmuje naukę, chętnie ćwiczy i dużo czasu poświęca na tę naukę, szybko opanowuje technikę gry na instrumencie.

Jak go rozwijać?

Śpiewaj dziecku krótkie piosenki, kiedy jest jeszcze niemowlęciem. Niech pewne wersy się powtarzają; refreny lepiej wpadają w dziecięce uszko. Stosuj też śpiewanie na sylabach: la, la, la, le , le, lu, lu, li, ma, ma, ma, itp. Tańcz, trzymając malca w objęciach, kołysz się razem z nim. Zachęcaj do śpiewania, grania, wyrażania tego, co usłyszał (niech „narysuje muzykę"). Wykorzystuj w zabawach z dzieckiem instrumenty perkusyjne kupione w sklepie bądź takie, które razem przygotujecie np. zapełniając butelki ziarnami ryżu czy grochu. Chodź z dzieckiem na koncerty i przedstawienia muzyczne; te dla dzieci i te dla dorosłych, rozmawiaj o muzyce, pozwalaj mu słuchać różnych jej rodzajów. Organizuj spotkania z dziećmi przy muzyce – okazjonalnie bale i spotkania w mniejszym gronie. Jeżeli dziecko zechce grać na instrumencie, zapisz je na zajęcia muzyczne; bądź wyrozumiały, gdy pociecha zmieni swoje muzyczne zainteresowania i nie będzie już chciała uczyć się grać na wybranym instrumencie i postanowi go zmienić. Posyłaj dziecko na zajęcia z rytmiki, tańca.

 

Talent matematyczny

Dziecko bardzo wcześnie interesuje się cyframi, liczeniem, szybko uczy się nowych rzeczy związanych z matematyką, wymyśla metody liczenia„ na skróty”. Podczas zabaw związanych z liczeniem, np. w grach planszowych chce liczyć punkty, pilnuje kolejności gry uczestników. Lubi gry liczbowe, szachy, szybko uczy się zasad, pamięta je i stosuje. Jest konkretne w formułowaniu myśli, raczej bywa milczkiem niż gadułą, wyraża się krótko i precyzyjnie, przejawia cechy perfekcjonizmu. Jest wytrwałe w rozwiązywaniu matematycznych łamigłówek, potrafi uogólniać, wyciągać logiczne wnioski, żąda dowodów wszędzie tam, gdzie to jest możliwe; nie wystarcza mu odpowiedź „Tak jest i już”.

Jak go rozwijać?

Nie powstrzymuj u dziecka zainteresowań matematycznych, nawet wtedy, gdy wydaje Ci się, że dziecko przeskakuje niektóre etapy np. jeszcze dobrze nie dodaje, a już zaczyna mnożyć. Nie trać cierpliwości, gdy ciągle drąży interesujący je temat, choć wydaje Ci się, że wszystko zostało powiedziane. Pokazuj, że czasem jest więcej niż jedno prawidłowe rozwiązanie ale pozwól też dziecku samodzielnie wyciągać wnioski. Nie ograniczaj dziecku czasu spędzanego na rozwiązywaniu matematycznych łamigłówek i krzyżówek, graj z nim w szachy i gry liczbowe, gdy Cię o to prosi. Dostarczaj książki i materiały edukacyjne, które wykraczają poza program przedszkolny a później szkolny, niech samo decyduje o tym, czego chce się z nich uczyć. Zapisz pociechę na dodatkowe zajęcia rozwijające myślenie logiczne, np. szachy.

 

Talent sportowy

Gdy jest maluchem uwielbia wszelkie zabawy i gry na świeżym powietrzu, gdy jest starsze – zorganizowane zajęcia sportowe. Rozpiera go energia, wciąż jest w ruchu, wciąż ma nowe pomysły na ruchowe zabawy, lubi rywalizować w zabawach i grach sportowych, nawet ze starszymi od siebie. Ma doskonałą koordynację, jest szybkie, zwinne i bardzo dobrze rozwinięte fizycznie. Szybciej od innych dzieci opanowuje naukę jazdy na rowerze, rolkach , nartach, szybko przyswaja zasady nowych gier sportowych, jest wytrwałym kibicem w określonej dyscyplinie sportu.

Jak go rozwijać?

Zadbaj o to, by dziecko jak najwięcej czasu spędzało na świeżym powietrzu i miało wystarczająco dużo ruchu. Zapisz je na naukę pływania, grę w piłkę, w tenisa, gimnastykę. Zachęcaj do codziennych ćwiczeń w domu, pokazuj, że systematyczność ćwiczeń daje wyniki, a nie sam talent, który się posiada. Ćwicz, graj, pływaj razem z dzieckiem, bądź dla niego dobrym przykładem. Pozwalaj oglądać zawody sportowe, kibicować określonym drużynom. Jeżeli zdecyduje się na szkołę sportową, poprzyj ten wybór.

 

Oprócz wyżej wymienionych przykładów dziecięcych talentów, stosunkowo wcześnie

u dziecka można również dostrzec:

- talent przywódczy (dziecko jest pewne siebie, ma tendencję do dominacji ale i cieszy się uznaniem wśród rówieśników, wykazuje silne poczucie sprawiedliwości, lojalność, niechęć do podporządkowania się)

- talent pisarski (dziecko wcześnie uczy się czytać, interesują go książki, ma dobrą pamięć do zdarzeń i czytanych historii, ma bogate słownictwo i wyobraźnię - chętnie wymyśla własne opowiadania, a gdy umie pisać, zapisuje je)

- talent techniczny (dziecko jest zręczne manualnie, lubi zabawy manipulacyjne, konstrukcyjne, rysuje przedmioty techniczne z detalami i szczegółami, interesuje sie tym jak funkcjonują różne maszyny, pojazdy, urządzenia techniczne, domaga się wyjaśnień, chce pomagać przy naprawianiu zepsutych urządzeń , chętnie ogląda programy i filmy o tematyce technicznej).

 

Uzdolnione dzieci często miewają trudności z nawiązywaniem kontaktów rówieśniczych, mogą czuć się niezrozumiałe przez innych, bo np. w przedszkolu nie zawsze zwracają uwagę na to, co interesuje kolegów, bądź się po prostu nudzą. Ich rozwój może być nieharmonijny, 4- latek może już płynnie czytać i wciąż nie radzić sobie z samodzielnym ubieraniem. Dzieci zdolne stawiają sobie zbyt duże wymagania i najmniejsza porażka często staje się dla nich źródłem frustracji i stresu, z którym emocjonalnie jeszcze sobie nie radzą, dlatego bywają uparte, kłótliwe i niecierpliwe a nawet agresywne. Często również, kiedy ujawniają swoją rozległą wiedzę czy wyjątkowe zdolności, są posądzane o przechwalanie się. Dlatego bardzo ważną sprawą jest zadbanie o prawidłowy rozwój emocjonalny dzieci uzdolnionych. Zaspokojenie potrzeb emocjonalnych zagwarantuje dziecku harmonijny rozwój we wszystkich sferach. Do osiągnięcia sukcesu w życiu, jak dowodzą liczne badania naukowe, nie wystarcza inteligencja w rozumieniu akademickim, mierząca odpowiednimi testami zdolności językowe, matematyczne i logiczne . Nie mniej ważna jest umiejętność radzenia sobie z emocjami własnymi i innych osób, czyli inteligencja emocjonalna.

Jeżeli więc Drogi Rodzicu, wydaje Ci się, że Twoja pociecha jest bardziej uzdolniona od rówieśników, niektórymi dziedzinami wyjątkowo się interesuje i ma według Ciebie szczególny talent, nie zwlekaj, skontaktuj się ze specjalistami, którzy ocenią poziom rozwoju dziecka i jeśli rzeczywiście będzie utalentowane w jakiejś dziedzinie, podpowiedzą, jak ten talent rozwijać, jak wychowywać dziecko, czego od niego wymagać, jak wysoko stawiać poprzeczki. Możesz sie zgłosić do psychologa do poradni psychologiczno- pedagogicznej bądź do placówki specjalizującej się w opiece nad dziećmi uzdolnionymi, które znajdują się w niektórych większych miastach.

 

Na podstawie K. Zielińska, B. Krysiak „Uzdolnione dziecko w przedszkolu” - opracowała

Danuta Korolow

 

 

 

Sztuka pocieszania – aby dziecko czuło się bezpieczne.

Dodawanie dzieciom otuchy jest tak samo podstawowym elementem rodzicielstwa jak zapewnianie jedzenie; dziecko potrzebuje obu tych rzeczy do prawidłowego rozwoju. Pocieszanie jest sprawą naturalną, instynktowną- szybkie przytulenie, muśnięcie wargami, otarcie łez zwykle wystarcza, żeby maluch, który się właśnie potknął, podreptał szczęśliwy dalej. Ale czasem „podmuchać” nie wystarczy. Potrzeba więcej wysiłku i czasu, żeby pocieszyć dziecko, zwłaszcza gdy rośnie i jego natura staje się bardziej złożona.
Musisz zdawać sobie sprawę ze swojej siły. W oczach kilkulatka jesteś wszechmocny - Twój kochający dotyk i uspokajające słowa mają ogromną moc. Kiedy otoczysz malca swoimi ramionami i wypowiesz magiczne słowa ”wszystko będzie w porządku”, dziecko na pewno poczuje się lepiej. Pocieszenie, które możesz zaoferować swojemu dziecku, jest najlepszym lekarstwem na ból fizyczny i psychiczny.

Bądź spokojną wyspą na wzburzonym oceanie… Jeśli na codzienne potknięcia zareagujesz spokojnym „Bach. Nic się nie stało”, dziecko też uzna, że nic się nie stało. Nic tak nie przeraża dziecka jak wystraszeni rodzice, nic tak nie niepokoi jak zdenerwowani rodzice. Chociaż więc nieraz dotkliwie odczuwasz ból swojego dziecka, nie okazuj tego zbyt mocno.

….ale nie udawaj, że nie widzisz sztormu. Chociaż nie należy się rozklejać nad każdym draśnięciem, nie wolno też zupełnie ignorować bólu dziecka, zwłaszcza jeśli jest to ból natury emocjonalnej. Wszystkim nam potrzebna jest świadomość, że jest ktoś kogo interesują nasze uczucia. Jeśli wszystkie problemy zbywasz słowami „ Nic się nie stało. Wszystko jest w najlepszym porządku”, to znaczy, że nie dbasz o jego uczucia.

Bezwarunkowo pocieszaj. Nawet jeśli zachowanie dziecka było nieznośne, w razie skaleczenia trzeba je koniecznie pocieszyć. Pociesz je nawet jeśli właśnie spadło z krzesła, na które zabroniłaś mu przed chwilą wchodzić.

Wysłuchaj i pozwól się wypłakać. Rana duchowa często wymaga tyle samo pocieszenia co rana zadana ciału. Zachęć dziecko, by z Tobą porozmawiało o tym co się stało („Wyglądasz na zmartwioną, czy coś się stało?).

Wysłuchaj, ale powstrzymaj się od kazań. Zranione fizycznie lub emocjonalnie dziecko potrzebuje, żeby go wysłuchać, dostrzec stan ducha, pocieszyć i okazać zrozumienie. Jednak na pewno nie potrzebuje wykładów, krytyki i słów w rodzaju: :”A nie mówiłam”. Strzeż się jednak przed okazywaniem  zbyt wielkiej sympatii- przesadzając możesz wychować niesamodzielnego mazgaja, który uwielbia się umartwiać.

Nie przypisuj nikomu winy. Oskarżycielski ton (”Gdybyś nie zostawił tego samochodziku na środku podłogi, to byś się nie wywrócił”) nie pocieszy i niczego nie nauczy. Lepiej powiedzieć „Zastanówmy się dlaczego się przewróciłeś”. Jeśli dziecko odpowie „Przewróciłem się o samochodzik”, możesz powiedzieć „A co trzeba zrobić, aby to się więcej nie stało?”

Nie przesadzaj. Jeśli Twoje dziecko wyrzuciło ciężarówkę przez okno, a ona się roztrzaskała, powiedz: „Tak mi przykro, że Twoja ciężarówka się roztrzaskała”. Nie pędź jednak do sklepu, żeby natychmiast kupić mu nową. Jeśli nie pozwolisz swojemu dziecku uczyć się na błędach, to będzie je stale powtarzać.

Arlene Eisenberg, Heidi E.Murkoff, Sandee E.Hathaway B.S.
                                                                                                                                       Źródło: Internet 
www.artok.pl

Przygotowała: E. Izdebska

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ 

 

8 Maja - Dzień Bibliotekarza i Bibliotek
8 maja obchodzony jest ogólnopolski Dzień Bibliotekarza i Bibliotek, zainicjowany przez Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich. Święto rozpoczyna Tydzień Bibliotek, w którym organizowane są wydarzenia, konferencje naukowe, spotkania literackie czy konkursy czytelnicze. Imprezie każdego roku towarzyszy hasło przewodnie, np.:

- Czytanie łączy pokolenia.
- (Do)wolność czytania.
- Biblioteka przestrzenią dla kreatywnych.
- Wybieram bibliotekę
- Biblioteka inspiruje
- Biblioteka. Oczywiście!

Nasze przedszkole bardzo często odwiedza pani A. Pytlik z Miejskiej Biblioteki Publicznej – Filia nr 13 w Sosnowcu – Maczki, która organizuje dla dzieci ciekawe spotkania, konkursy, a przede wszystkim przybliża dzieciom piękno języka ojczystego poprzez czytanie im bajek i baśni. Przedszkolaki odwiedzają również szkolną Bibliotekę, w której odbywają się dla nich ciekawe zajęcia i spotkania bajkowymi bohaterami.
Pracownikom bibliotek z okazji ich święta składamy serdeczne życzenia oraz podziękowania za miłą współpracę  

Obecnie, biblioteki w ramach rozwoju technologicznego, oferują zaplecze komputerowe    i zasoby książek elektronicznych. W bibliotekach coraz częściej organizowane są zajęcia komputerowe przeznaczone dla osób starszych, warsztaty artystyczne i spotkania z autorami książek. Więcej bibliotek wychodzi poza budynki i oferuje swoje zasoby w Internecie. Przykładem takiego portalu jest „Polona”,  która udostępnia w  sieci bogate zbiory Biblioteki Narodowej i innych instytucji kultury.
Źródło: Internet 

Opracowała: E. Izdebska

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  Emocje dzieci w wieku przedszkolnym

 

      Emocje odgrywają zasadniczą rolę w życiu każdego człowieka – zarówno dzieci jak i dorosłych. Towarzyszą nam w różnych sytuacjach, odpowiadają za relacje ze światem zewnętrznym.  Pierwsze lata w życiu dziecka są bardzo znaczące dla jego późniejszego funkcjonowania. Dziecko przychodzi na świat jako mała, nieporadna istota uzależniona od swoich rodziców, z którymi łączy ją początkowo wieź fizjologiczna, a potem uczuciowa. Bardzo ważne jest, aby pierwsze lata swojego życia dziecko spędziło we własnej rodzinie, która pielęgnując i troszcząc się o nie, zaspokoi jego potrzebę bezpieczeństwa.                                       Rozwój emocjonalny dziecka zależy od środowiska rodzinnego, a głównie od właściwych postaw rodziców. Obok troskliwej opieki, pielęgnacji i higienicznego trybu życia, najważniejsza jest miłość rodziców, zrozumienie potrzeb dziecka, atmosfera ciepła, stabilizacji i spokoju.   
Współczesna rodzina, jednak traci na swej uniwersalnej wartości; szybkie tempo codziennego życia, troska o warunki ekonomiczne nadały sens czynnikom warunkującym     życie wielu rodzin a tym samym poszerzyły krąg problemów opiekuńczo – wychowawczych.  We współczesnych czasach nie tylko niedobór materialny ale także niedobór opiekuńczy wpływa niekorzystnie na rozwój dzieci, zwłaszcza emocjonalny.
Aby zniwelować negatywne wpływy środowiska należy zaspokajać podstawowe potrzeby dziecka:
Potrzeba miłości – dziecko niekochane wyrasta w przekonaniu, że świat jest groźny więc lepiej się z nim nie kontaktować ( „Mamo, Tato kochaj mnie, bo inaczej nie będę kochać, będę agresywny, będę nienawidził”).
Potrzeba bezpieczeństwa (Mamo, Tato kochaj mnie, bo inaczej będę bał się świata”).
Potrzeba bliskości – bądźmy blisko z dzieckiem. Mimo, że będzie robił coraz więcej kroków do świata, ale będzie miał do kogo wrócić.
Potrzeba poznawcza ( „Rodzice, pokażcie mi świat i wytłumaczcie ten świat. Jeśli tego nie zrobicie, nie będę go rozumiał a życie wyda mi się bez sensu”).
Potrzeba działania („Mamo, Tato pozwól mi działać, powiedz mi co robię dobrze. Jeśli tego nie zrobicie wyrosnę w przekonaniu, że Janic nie umiem, nic nie potrafię”).
Potrzeba kontaktu:
- werbalnego ( „rozmawiaj  ze mną” i to tak często jak tylko możesz i zawsze, gdy tego potrzebuję; ale też słuchaj, milcz), 
- niewerbalnego („przytul mnie”)
(Mamo, Tato rozmawiaj ze mną, byście mogli mnie poznać, byście mogli dowiedzieć się czego się boję. Poznaj moich kolegów – inaczej będę szukał ucieczki do tych, którzy mnie wysłuchają” – uzależnienia, sekty).
Pokażcie mi jasną i klarowną hierarchię wartości:
- pokażcie co jest dobre, a co złe
- jasno określcie wymagania, stanowczość i konsekwencje
- bądźcie przykładem i autorytetem (ważne jest co robimy, a nie co mówimy)
Dziecko musi wiedzieć – kim jest, a nie kim nie jest. Nie krytykuj go ( w każdym dziecku jest coś, co może być jego siłą, wartością, zaletą).
Dziecko musi wiedzieć co potrafi, musi wiedzieć, że jest człowiekiem ( a to wielkie słowo) i ma swoją godność, która wymaga obrony, ma swoją wartość.
Przedszkole jest drugim miejscem, które pełni ważną rolę  w rozwoju emocjonalnym dziecka. Dziecko w przedszkolu wchodzi w swój pierwszy świat, zdobywa doświadczenia w wyrażaniu i odbiorze emocji. Nauczyciel przedszkola jest pierwszą osobą po rodzicach, która ma wpływ na kształtowanie postaw, umiejętności społecznych oraz rozwój emocjonalny dziecka.
Emocje są reakcją wyrażaną mimiką twarzy, mowa ciała (ruchy, gesty), głosem (ton, barwa, natężenie), słowem (nazywanie emocji) na osoby, wydarzenia zewnętrzne i sytuacje.                       W różnych okolicznościach te reakcje wyrażają się poprzez: radość, wzruszenie, satysfakcję, poczucie bezpieczeństwa, zaufanie, pewność siebie, niepokój, wstyd, poczucie winy, gniew, nienawiść.
Szanujmy i honorujmy emocje: swoje własne, dzieci oraz innych osób, z którymi utrzymujemy kontakty. Dzielmy się swoimi uczuciami, myślami i doświadczeniami tak pozytywnymi jak i negatywnymi. Stwórzmy atmosferę szczerości, zaufania i otwartości. Powstrzymajmy się od dawania gotowych rad i odpowiedzi. Dajmy szansę do wyrażania przez dziecko swoich myśli – nie popędzajmy go, naprowadźmy na właściwy tor zrozumienia swoich uczuć.

Literatura:
1.Konopka K.: „Emocje w przedszkolu”
2.Małyska M.: „ Rozmawiamy o uczuciach” 
                                                                                                                               Opracowała: E. Izdebska                  

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦

CZY  WIECIE ŻE:
Dzień Ziemi obchodzimy 22 kwietnia – ten dzień ma uświadomić nam, jak ważne jest troszczenie się o środowisko naturalne. Tego dnia organizowane są różne akcje, wykłady, zbiórki tak zwanych elektrośmieci i wiele innych.
Obchody Dnia Ziemi organizowane są najczęściej w szkołach czy przedszkolach. Podczas specjalnie zorganizowanych zajęć najczęściej dzieci z przedszkoli czy uczniowie wychodzą na zewnątrz i razem z nauczycielami oczyszczają wybrany teren z odpadków i śmieci. Zazwyczaj są to lasy, łąki lub tereny zielone w miastach. W wielu miastach w Polsce z okazji Dnia Ziemi organizowane jest także wspólne sadzenie drzew.
W tym roku odchody święta będą utrudnione z powodu obostrzeń związanych     z rozprzestrzenianiem się koronawirusa. 

POLSKIE PRZYSŁOWIA LUDOWE NA KWIECIEŃ:
Kwiecień, plecień, bo przeplata, trochę zimy trochę lata.
Kiedy w kwietniu słonko grzeje, wtedy chłop nie zubożeje.
Ciepły kwiecień, mokry maj, będzie żytko jako gaj.
Deszcze częste w kwietniu wróżą, ze owoców będzie dużo. 
Gdyby w kwietniu nie padało, to owoców będzie mało.

                                                                                              Źródło: internet
Przygotowała: E. Izdebska

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦

 

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦

 

 

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦

 

 

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦

 

 

♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦ ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦  ♦